FML.

Παρέα με τη γλυκιά φωνή της Lana Del Rey, άρχισα να γράφω αυτό το άρθρο χωρίς να ξέρω πιο ακριβώς είναι το θέμα.. Πιστεύω ότι είναι αρκετό να εκφράσω αυτά που νιώθω αυτό το διάστημα. Μελαγχολία. Εδώ και πολύ καιρό δεν είμαι εγώ, έχω χάσει τον εαυτό μου, έχω ξεχάσει τα όνειρα μου, έχω ξεχάσει να προσπαθώ για τους στόχους μου. Είναι σαν "εποχή αυτοκαταστροφής" για μένα. Μα πως να μην νιώθω έτσι όταν δεν συμβαίνει τίποτα καλό; Έχω δει και έχω καταλάβει τόσα πολλά αυτές τις μέρες, που δεν είχα ξαναδεί σε όλη μου τη ζωή! Δεν θέλω να το υποστώ για δεύτερη φορά φέτος. Δεν θέλω να ξαναχάσω τον εαυτό μου.. Δεν γελάω με την καρδιά μου πια, τίποτα δεν είναι ξέγνιαστο. Πίσω από κάθε καλή κουβέντα υπάρχει μια κακία, πίσω από κάθε χαμόγελο μια υποκρισία. Και εκτός του ότι είμαι φουλ μπερδεμένη τα πράγματα έρχονται και χειροτερεύουν σιγά σιγά.. Και η μόνη ερώτηση: Γιατί σε μένα ΠΑΛΙ; 


Παρέα ευχαριστώ που υπάρχεις για να με στηρίζεις♥

..εσένα σε θυμάμαι♥

Και ναι, ως Tep έχω ένα προσόν που μπορώ να το αναγνωρίσω μόνη μου.. ΠΟΤΕ δεν ξεχνώ. Πρόσωπα, καταστάσεις, συναισθήματα. Όλα μένουν χαραγμένα στην καρδιά και στο μυαλό. Ειδικότερα, όταν γίνεται κάτι που μου κάνει εντύπωση, τότε είναι που μπορώ να θυμάμαι και τις πιο μικρές λεπτομέρειες! Φυσικά, μιλάω για συγκεκριμένο περιστατικό.. Εκεί απ' έξω πριν τρία χρόνια! Και κοίτα τώρα πως είμαστε. Η ζωή είναι ένας τροχός που γυρίζει. Ποιός το πίστευε; Ούτε που το σκεφτόμουν! Και όμως, ένα mini όνειρο έγινε πραγματικότητα. Στάθηκα τυχερή μέσα στην ατυχία μου. Τι άλλο άραγε μου επιφυλάσσει το μέλλον; :)

Όσο περισσότερο κοιτάς πίσω, τόσο λιγότερο προχωράς μπροστά..

Είναι γαμώτο πολλές οι φορές που σκέφτομαι το παρελθόν. Που θέλω να δημιουργήσω μια χρονομηχανή και να γυρίσω πίσω, σ' αυτές τις άσχημες στιγμές που δεν θα ήθελα ποτέ να υπάρχουν, και να τις διαγράψω οριστικά ή να τις αλλάξω.. Σκέφτομαι συνέχει πως θα ήταν να μην είχα πληγωθεί ποτέ, και να μην είχα κάνει ποτέ λάθη- να ήταν δηλαδή όλα ρόδινα. Και μετά από την περισυλλογή, ξαναγυρίζω στο σήμερα. Κοιτάω τι είχα και τι έχασα. Κάποιες φορές, η απώλεια αν και πονάει, λες "καλύτερα που ξέμπλεξα". Μετά όμως σκέφτεσαι πως θα είναι δύσκολο να προχωρήσεις μπροστά χωρίς αυτό. Και έπειτα, όταν ο χρόνος περνάει, σιγά-σιγά βάζεις μυαλό και βλέπεις ότι μέσα στα καθήκοντα σου σαν άνθρωπος είναι να προχωρήσεις μπροστά και με μια μαγική κίνηση να σβήσεις ότι μέχρι τώρα σε έχει πληγώσει. Και την επόμενη μέρα αφού κάνεις αυτό, τσακ! Βλέπεις τις μούρες τους και σου έρχεται να κάνεις εμετό:)