...friends?!?

Κάπου λοιπόν, -εσύ κύριε ξέρεις που- διάβασα αυτό:

Οι αληθινοί φίλοι στηρίζουν ο ένας τον άλλο ότι και αν

γίνει στην ζωή...ακόμα και όταν ο ένας πληγώσει τον άλλο...

Και επειδή είμαι σίγουρη πως θα ελέγχεις το προφίλ μου για να δεις αν ρίξω καμιά σπόντα σχετικά με το σημερινό, όπως έκανες εσύ, διάβασε αυτό.

Για πολύ καιρό λοιπόν, ήμασταν φίλοι. Για σένα πίστευα ότι ήσουν ένα παιδί ξεχωριστό, και όχι μαγκάκι σαν όλα τα υπόλοιπα. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως έκανα ένα τέτοιο λάθος. Έγινες κι εσύ ένα με τους άλλους, τους φίλους σου.. Ξέρεις, δεν με πολυενδιαφέρει τι θα κάνεις με την υγεία σου -ξέρεις τι εννοώ- αλλά ως "φίλος" θα έπρεπε να δέχεσαι τι σου λέω και να μου λες κι εσύ την άποψη σου. Μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα όμως, έγινες άλλος, ανεξέλεγκτος πλέον. Επίσης κατάλαβα ότι όλα όσα σου έλεγα, όσα σε συμβούλευα να κάνεις τα έγραφες στα παλιά σου τα παπούτσια, μην πω κάπου αλλού.. Και ξέρεις κάτι; τα πήρα πιο πολύ με το "εσύ θα μου πεις τι θα κάνω;" Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΝΑΕΙ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ. Εγώ δεν θέλω το κακό σου όπως εσύ μπορεί να νομίζεις. Αλλά για θυμήσου τις μέρες που πονούσες ποιός σου έλεγε τι να κάνεις... Ποιός σε συμβούλεψε, ποιός σου στάθηκε.. Και αυτή όπως φαίνεται ήταν η πληρωμή μου: 'Δεν με ενδιαφέρει η γνώμη σου'! Καλώς λοιπόν, όπως νομίζεις. Νομίζω πως πλέον δεν έχει αξία το να σου μιλάω, εφόσον δεν σε ενδιαφέρει η γνώμη μου. Και δεν το κάνω από θυμό, άλλωστε γιατί να θυμώσω; Εγώ φταίω, συγνώμη. Εγώ φταίω γιατί νόμιζα ότι είσαι ξεχωριστός. Α! και για να μην ξεχάσω. Δεν είμαι τόσο κατίνα όσο νομίζεις. Καλή τύχη και πάλι, και συγνώμη:) Καλή καρδιά πάνω απ όλα! Εγώ για ότι χρειαστείς θα είμαι εδώ.. Όπως ήμουν πάντα..